No i obejrzałam w końcu film w całości. Nie oglądałam go sama, więc na gorąco mogłam podzielić się moimi wrażeniami z kolegami. I znowu nie były one szczególnie pozytywne (tym razem zbiorowo). To, co zmieniło się od poprzedniego razu, to 1.Moje spojrzenie na rolę młodziutkiej Dominique Swain. Dziewczyna zagrała naprawdę dojrzale i ... bardzo prowokująco. Tyle że na twarzy Jeremiego tych wrażeń nie było widać w ogóle i to jest właśnie najstraszniejsze. Dlatego właśnie brakowało tu prawdziwej namiętności, a tym samym autentyzmu. 2.Muzyka. Dle mnie muzyka w filmie ma do spełnienia pewną określoną rolę. Ma zwiększyć napięcie, wzruszyć, czasami mocno nastraszyć itd. itd. Tym razem w pewnym momencie złapałam się na takiej myśli - Jeremy właśnie idzie z pistoletem dokonać zbrodni, nie panuje już nad sobą, ogarnia go szaleństwo, i - cisza, no, idzie sobie biedaczek, strzela parę razy i już. Koniec. Zero emocji. Ja go nawet za to nie winię. W takim momencie odpowiedzialność za emocjie widza ponosi nie tylko aktor i jego gra, ale właśnie dźwięk, muzyka, która buduje pewien szczególny nastrój. A jej po prostu nie było i nastroju też. I nie sądzę, by tym razem był to jakiś zabieg artystyczny.